Oi!

Amai! Wat vliegt de tijd als je je amuseert! Nog maar een maand en ik moet nog zoveel zien en doen! Dat wordt proppen!

T’was opnieuw een drukke week op school.
Maar ik heb het gevoel dat ik de kinderen steeds meer begin mee te krijgen, wat natuurlijk wel motiverend werkt en energie geeft.
Ik denk dat de kinderen nu gewoon geworden zijn aan mijn manier van werken en leerkracht zijn.
Ze weten ondertussen dat er heel wat leuke en speelse lessen kunnen zijn, dat er daar ook grenzen in zijn en die voelen ze goed aan!
Superleuk natuurlijk, want zo kan ik heel veel dingen doen die zowel mij als hen liggen:
macramébandjes maken in’t zonneke, muziekinstrumenten maken en ermee experimenteren op de playground, een quizje tussen de 2 klassen..

Dinsdag gingen we naar Shoprite om wat boodschappen te doen want Tine’s mentoren kwamen eten.
Ze vragen daar om je zak af te geven in zo’n soort vestiaire voor zakken ;). Wij redeneerden dat het niet veilig zou zijn om onze gsm’s daarin te laten zitten.
Verkeerd gedacht, want zowel ik als Tine zijn handi’s in het veilig bewaren van zo’n dingen ;)
We legden ze gewoon in ons karreke, wat, u raadt het al, heel dom is.
We laadden op ons gemak onze boodschappen in en gingen betalen. Eenmaal buiten beseften we dat onze gsm’s nog steeds in die kar lagen. Niet dus! Iemand had ze er al uitgenomen toen we nog aan het winkelen waren, want toen we betaalden lagen ze er al niet meer in. Dom, dom dom! Maar we zullen minder nonchalant zijn, namen we ons voor!

Weetje, hier werd ons al heel veel gezegd:
Don’t trust anybody except yourself.
Nu begin ik stilletjes aan een beetje te begrijpen waarom mensen hier zo wantrouwig zijn. In’t begin begreep ik dat niet goed. Ik ben daar misschien beetje blind en nonchalant in in zo’n dingen. Want uiteindelijk moet je toch wel goed uitkijken dat er niet van je geprofiteerd wordt. Zelfs door de leerkrachten op school. Je moet ergens grenzen trekken. Ik ben daar wel wat harder in geworden. T’is tzelfde als wat Dries zei, met kinderen is dat ook zo.

Dinsdag dus de mentoren van Tine. Donderdag mijn directeur en Mr Chulu es laten proeven van onze spaghetti-kunsten.

Weetje wat leuk is. Om naar school te wandelen wandel ik door een armere buurt. Ik stop regelmatig es om met de mensen te praten, om wat met de kindjes te doen. Nu kwam ik al van de eerste dag 3 kindjes tegen die noten verkopen.
Die dag praatte ik wat met hen, en sindsdien ben ik hun fanclub en zij de mijne. Iedere dag staan er op diezelfde plaats wat meer kindjes die me willen begroeten. Ik begin de mensen te kennen, te herkennen. Mensen komen spontaan naar me om te vragen hoe mijn dag was. Of ik ga wat bij hen zitten om te praten. Het maakt niet alleen de wandeling van en naar school leuk, maar zo kom je dingen te weten, het trekt je ogen open.

Volgend weekend gaan we Nkotakota bezoeken, want t’is verlengd weekend en we willen er iets van maken! Tschijnt dat echt de moeite is!
Dit weekend bleven we in Lilongwe. Er was behoorlijk wat werk te doen voor school, de projecten moesten getypt worden, examens moeten gemaakt worden. Maar morgen gaan we waarschijnlijk naar een basketbalwedstrijd tussen de scholen gaan kijken, gaan supporteren.

Vanavond gaan we met de familie van Elly iets doen.
Elly woont praktisch naast ons in een gastgezin. Maar daar wonen dus superveel neven en nichten ook van dat gezin. Een 4tal jongens en 2 meisje van onze leeftijd die ons altijd vergezellen. Das tof! Ze tonen ons de mooiste en interessantste plekjes en t’zijn toffe!

Bij deze sluit ik alweer af.
Ik geniet voort, en probeer alles te halen uit de tijd die mij hier nog rest!

Zoen!