Hai iedereen!
Nog snel effe een mailtje voor ik terug arriveer in ons Belgenlandje..
Gisteren was mijn laatste dag op school.. Ben gene goeie in afscheid nemen, maar gelukkig was het nog niet helemaal officieel. Ik moet de dag voor ik vertrek nog naar school voor een afscheidsfeest. Ben benieuwd wat me nog te wachten staat!! Ik weet in elk geval al dat ze voor mij een echte malawiaanse dress aant maken zijn :)
Enfin, dat maakte het niet heel erg veel gemakkelijker hoor, laatste les aan mijn fantastische kinderen, laatste assembly.. mannekes, mannekes, wat heb ik mij hier in zo een korte tijd aan de schoo, de leerlingen en de leerkrachten gehecht.
Ben de laatste keren de weg naar school gewandeld, de laatste keren mijn kindjes gezien, de mensen begroet..
Enfin, dat hoort erbij..
Mijn eindverslag heb ik trouwens ook in handen nu, en die ziet er dik oke uit, dus de twee maanden kunnen al helemaal niet meer stuk..
We zijn gisterenmiddag op reis vertrokken, niet zonder enige typische probleempjes...
We stappen op een bus om 3.30u, de bus vertrekt om 6u. Enfin, gene paniek, ook al ist vree gevaarlijk om in de donker te rijden.
Na en uurtje of 2 moest ik dringend, maar dan ook echt drrrringend naar de wc. Gene bus in de wc dus die bus is speciaal moeten stoppen voor mij bij een tankstation.. Gelukkig vonden de andere reizigers ( en dat waren er SUPERveel, want die bus zat STAMP maar dan ook STAMPVOL) het eerder grappig dan ambetant..
Minder grappig was dat daar blijkbaar toevallig politiecontrole was... EN dat de meeste Malawiaanse bussen meestal niet in orde zijn, waaronder deze, want den airbag werkte ni...
Conclusie: 150 mensen moesten de bus verlaten met alle bagage in de regen, in de donker...
Jawadde mannekes, toen lachten ze nie meer...
Na een uurtje kwam een andere bus ons ophalen om ons de vier ( let op de 4!!) uurtjes naar Blantyre te rijden, waar we onze reis zouden starten.. Die bleek al halfvol te zitten dus er werd nog meer gepropt en geduwd dan in dienen andere bus.
Daar komt nog es by dat de bus om de 30 minuten stopte, lichten aanstak EN dat er een 7 tal dronkaards de hele bus bijeen schruwelden...
Alles behalve gezellig! Dat beloof ik je..
Uiteindelijk om 1u snachts toegekomen in blantyre.. Gelukkig hadden we onze backpackerslodge dichtbij al geboekt, dus na een goei pint konden we ons bed in...
Vandaag de hele dag in Blantyre rondgelopen en een relative van Ellys gastgezinneke tegengekomen. Diene vent is stinkend rijk en superlief en dat brengt ons nu bij het punt dat we hier in een MEGAvilla zitten op een berg tussen duzend andere prachtige bergen...
Morgen beklimmen we samen een stuk van de Mulangeberg ( Wat vrij zwaar blijkt te zijn, maar ik zie da goe zitten..) Daarna slapen we hier terug. Overmorgen rijden we samen naar Zombaplateau... De dag erna gaan we weer onze eigen weg richting Cape Meclear waar de natuur NOG prachtiger is dan hier, waar we hopen te duiken, te kajakken, mannekes, DIT IS ZO MIJN DING!!!
Ik zou nog uren kunnen vertellen maar ik ga mij nog wa buiten zetten met de rest, wat genieten van de omgeving, de nacht.. ( Jawoel...)
Dit is waarschijnlijk de laatste blogkeer! Ik zie jullie binnen een weekje in Belgie waar ik jullie zeker tienduizende keer meer kan vertellen en tonen dan ik nu op dit stukje blog kan doen!
Kijk er al naar uit om jullie terug te zien!
P.S. Ik vrees voor mijn valiezen want uhm, de souvenirs zijn talrijk aanwezig. :)
Oud a vast aan a bretellen!
Tot Gauw!
Smak!
Beth ( Bettie or miss Bettie voor alle Malawianen..)
donderdag 20 maart 2008
vrijdag 7 maart 2008
Woensdag 27/02
Het is een hele tijd geleden dat ik nog een bericht postte, je kan je voorstellen dat er ondertussen veel gebeurd is.
Ten eerst heeft het project heel wat vertraging opgelopen.
Omdat Kwasa Kwasa het project had stopgezet moesten we een aantal dagen wachten. Dinsdag kregen we groen licht en begon de kleermaker te knippen en alle lln te meten. Dat deed hij de hele week lang en alle lln zijn ondertussen gemeten. Nu maandag begon hij normaal gezien met de productie. Maandag is er echter geen spoor van een kleermaker. Dinsdag van ’t zelfste. We horen van collega’s dat de kleermaker een tweede job heeft in area 28. Dezelfde dag nog regel ik een andere kleermaakster.
Vandaag kwam deze aangename juffrouw ruim op tijd toe en maakte op 4 u tijd 3 gym-dresses. Ze werkt bijzonder snel en is zeer betrouwbaar. De productie is eindelijk begonnen!
Kort voor de middag wordt ik uit de klas gehaald. De machine heeft het begeven. Ik belde wat mensen en uiteindelijk kwam een expert de machine bekijken. Hij vroeg een redelijke prijs en de machine werkt beter dan ooit.
Morgen zullen normaal gezien de eerste 8 uniformen afzijn. Das dus ongeveer 7000 kwacha winst.
Voor de rest heb ik het heel druk momenteel. Ik gaf deze week les in standard 5 en 6 omdat de lkr voor standard 5 op bijscholing was. Ik gaf er engels, wiskunde, hoekenwerk(mikado, domino, voorlezen, tekenen,..), vertelde wat verhaaltjes en gaf heel wat bewegingstussendoortjes.
In standard 6 gaat alles zoals gewoonlijk. Alleen de lessen science geven soms problemen omdat de lln zeer rumoerig worden. Ik geef in deze lessen de lln meer vrijheid dan anders (dmv practica) en ze zijn dit duidelijk niet gewoon. Daarenboven is het steeds het laatste lesuur van de dag. Daar ga ik wat moeten aan doen.
Ik deed ook wat bewegingstussendoortjes waaronder “op een rij staan van oud naar jong zonder te praten”. Ik weer nu eindelijk de leeftijden in mijn klas. De oudste is 14 en de jongste 8.
Dit weekend gingen we gaan eten voor Yanne haar verjaardag. Het was bijzonder gezellig en een echte verademing. Nu vrijdag vertrekken we naar monkey-bay voor 3 daagjes. Het zal zeer welkom zijn.
Verder heb ik alle inkopen en voorbereidingen gemaakt om volgende dinsdag een knutselles te geven (schudstokjes met kroonkurken) en ga ik de lln een Frans liedje aanleren. Als er iemand een Frans liedje kent dat makkelijker is dan sur le pont d’avignon kan je dat dan doorsturen per mail? La claire fontaine ken ik niet vanbuiten. Heeft iemand de tekst en noten?
Voila, dit waren zowat mijn belevenissen deze week. Oh ja, ik ben vorige week enkele dagen vrij ziek geweest maar dat is gelukkig alweer over.
Maandag 3/03
Het is 7u ’s avonds en ik ben net thuis. We gingen naar Salima met vrienden vanuit Elly haar gastgezin. Zij hebben daar een lodge en hebben het weekend met ons daar doorgebracht. Het was fan-tas-tisch. De lodge kwam uit op het meer.
De eerste dag bleven we op tot de zonsopgang. De zon zo zien oprijzen boven het water was formidabel. Het was bewolkt en de wolken namen de gekste kleuren aan. De zon komt zo snel op dat de kleuren continu veranderen. Het was bijna surrealistisch.
De volgende dag deden we een uistap naar Bird Island. We hadden een leuk eilandje verwacht waar we een wandelingetje konden maken en heel wat vogels konden bewonderen.
We kregen een aantal grote keien die op elkaar waren gestapeld met wilde vegetatie tussen. De vogels waren er wel, het waren er 3. Niettemin was het een prachtige uitstap.
We hadden wat vissers kunnen strikken om ons met hun boot tot aan het eiland te varen en zijn daar dan op de rotsen geklommen. Daar bleven we een uurtje genieten van het eindeloos uitgestrekte meer en van de prachtige vissen die door het heldere water zwommen.
Ik was enorm geraakt door wat één van de jongens tegen me zei. Toen ik uitstapte van de boot en we de vissers betaald hadden kwam één van hen naar mij en vroeg me apart te spreken. De jongen was ongeveer 16 jaar oud en noemde Peter. Hij nam mijn hand vast en zei “you are my best friend”. Ik weet niet waarom maar ik was zo ontroerd. Ik zou zoveel voor deze jongen willen doen maar kan dat niet. Je beseft pas hoe oneerlijk alles is en hoe fout de wereld in elkaar zit als dat niet gaat. Het is moeilijk uit te leggen, maar het is een raar en onaangenaam gevoel. Ik heb het goed, en hij niet, en dat klopt niet.
Ik had veel lange gesprekken met Imran, Fajage en Zahir, de drie vrienden van Elly die mee waren. Ze komen allen uit een welgesteld gezin, hebben prachtige auto’s waar wij enkel kunnen van dromen en meer buitenverblijven dan wij borden. Ze stoppen dit alles niet weg, ze rijden met hun quad op het strand en showen hun nieuwe kleren. Toch gaan zij zo goed om met de plaatselijke bevolking, dat ik er enkel jaloers kan op zijn. Ze zijn duidelijk wanneer ze niets willen geven en zorgen ervoor dat bedelaars niet blijven staan, maar maken geregeld uitzonderingen door hier en daar 100 kwacha in de handen van een kind te stoppen. Ze gooien sigaretten op de grond van hun tuin en laten de boy alles opruimen, maar geven hem en zijn hele gezin onderdak en ruim voldoende geld. Zonder hen zou deze man ook flarden kleren dragen. Wanneer je ze bezig ziet zou je denken dat ze grove en onbeschofte mannen zijn, maar ze gaan stukken beter om met de situatie dan gelijk welke westerling denk ik.
Vandaag werd ik overvallen door een heel aangenaam gevoel. Ik wandelde van Beth en Tine naar hier. Ik nam een kortere route langs de velden, waar normaal gezien nooit een westerling komt. Ik wandelde door nauwe steegjes, over bruggen en langs maïs-kraampjes (waar ik ook een gebraden maïskolf kocht). Ik liep beslister dan anders, ik wist waar ik heen ging. Mensen dachten dat ik verloren gelopen was. Ik vertelde dat ik wist wat ik deed. Ik heb me hier nog nooit zo thuis gevoeld als nu.
Aan de bottle store kwam ik oude bekenden tegen en genoot van een cola met hen. We zeverden er op los en ik verstond niet waarom ik dit niet vroeger kon doen. Ik had er wel al mee gepraat, maar niet zoals nu. Ik was altijd bezig geweest met voorzorgen te nemen. Ik zei dan dat ik mijn telefoon niet mee had en mijn nummer niet kon geven. Waarom? Was ik dan zo bang voor een telefoontje? Nu gaf ik hen mijn nummer, en ik kreeg het hunne.
Ik zorgde er steeds voor dat ik trakteerde of zelf iets had om te drinken, want ik wou hen niet in het krijt staan (plus, het is niet logisch dat zij mij trakteren, aangezien ze elke kwacha moeten wikken en wegen). Nu nam ik vriendelijk de cola aan en verzekerde dat het de volgende keer ‘ene van mij was’.
Ik voelde me als een vis in het water, geen muzungu, niet bekeken.
Ik ging voort op mijn tocht en kwam tenslotte weer.. thuis.
Het is ondertussen half 10 en ik krijg telefoon van Larson. Hij was één van de mannen waar ik aan het meer met praatte, en telefoonnummers uitwisselde. Hij flashte me en ik belde terug. Hij zei me dat hij gewoon belde om te vragen of ik veilig was toegekomen. Hoe vriendelijk kan je zijn? Iemand die je één keer hebt ontmoet speciaal opbellen om te vragen of hij veilig is thuisgeraakt. Ongelooflijk. Wij doen dat nog niet voor onze beste vrienden.
Woensdag 5/02
De lessen gingen goed deze week, maar ik heb het gigantisch druk. Ik probeer voor mijn vertrek nog een muziekkoffer te maken en te introduceren in de klassen, wat heel veel werk is.
Dit zou de inhoud zijn:
Schuddoosjes met gedroogde zaden (40)
Gebroken lampen met papier maché (10)
Kokosnoten (5)
Djembe’s (2)
Ritmestaafjes (80)
Bellenkransen (10)
Fluitjes van heel grote bladeren die je hier vind (10)
Stokjes met kroonkurken op (40)
Guillero’s (een soort geribbelde stok waar je over schraapt met een ander stokje) (4)
Blokfluit (1)
Triangels (3)
Verder ben ik bezig met het project (vandaag hebben we 6700 MKW in kas liggen!) en met allerhande dingen buiten school. Zo geef ik morgen een bbq voor de indische vrienden die ons vergezelden naar Salima en breng ik straks een bezoek aan Beth voor knutselmateriaal. Ik ga straks ook nog naar shoprite om materiaal en wat eten voor morgen, en naar de bank om geld te wisselen. Het is telkens heel laat als ik onder de wol kruip en dat merk je als je voor je 40 kinderen staat.
Vrijdag vertrekken we weer naar het meer. Deze keer gaan we naar Monkey-bay. Daar brengen we (hopelijk) een bezoek aan cape Mc clear en aan Mangrotch. Heel helder water, veel vissen en je kan er kajakken.
Vrijdag 7/03
Fantastische dag vandaag. Ik stond alleen voor de klas want Mrs Vindundu moest naar een begrafenis. Ze had me niks verteld dus ik had maar 2 lessen voorbereid voor de hele dag. Ik vulde ze aan met wat tussendoortjes, een Frans liedje en een knutselles. Ik genoot met volle teugen van een dagje alleen. Waar het nodig was spande ik de vijzen aan maar wanneer het kon liet ik de teugels wat losser en probeerde de les te vullen met humor. Ik besefte weer waarom ik voor leerkracht studeer. Het was een verademing.
Dit geldt allemaal ook voor beth, zegt beth, die momenteel niet zoveel tijd heeft om op haar/ onze blog te posten. Wordt vervolgd, beloofd!
Groetjes, Dries ( en Beth!)
Het is een hele tijd geleden dat ik nog een bericht postte, je kan je voorstellen dat er ondertussen veel gebeurd is.
Ten eerst heeft het project heel wat vertraging opgelopen.
Omdat Kwasa Kwasa het project had stopgezet moesten we een aantal dagen wachten. Dinsdag kregen we groen licht en begon de kleermaker te knippen en alle lln te meten. Dat deed hij de hele week lang en alle lln zijn ondertussen gemeten. Nu maandag begon hij normaal gezien met de productie. Maandag is er echter geen spoor van een kleermaker. Dinsdag van ’t zelfste. We horen van collega’s dat de kleermaker een tweede job heeft in area 28. Dezelfde dag nog regel ik een andere kleermaakster.
Vandaag kwam deze aangename juffrouw ruim op tijd toe en maakte op 4 u tijd 3 gym-dresses. Ze werkt bijzonder snel en is zeer betrouwbaar. De productie is eindelijk begonnen!
Kort voor de middag wordt ik uit de klas gehaald. De machine heeft het begeven. Ik belde wat mensen en uiteindelijk kwam een expert de machine bekijken. Hij vroeg een redelijke prijs en de machine werkt beter dan ooit.
Morgen zullen normaal gezien de eerste 8 uniformen afzijn. Das dus ongeveer 7000 kwacha winst.
Voor de rest heb ik het heel druk momenteel. Ik gaf deze week les in standard 5 en 6 omdat de lkr voor standard 5 op bijscholing was. Ik gaf er engels, wiskunde, hoekenwerk(mikado, domino, voorlezen, tekenen,..), vertelde wat verhaaltjes en gaf heel wat bewegingstussendoortjes.
In standard 6 gaat alles zoals gewoonlijk. Alleen de lessen science geven soms problemen omdat de lln zeer rumoerig worden. Ik geef in deze lessen de lln meer vrijheid dan anders (dmv practica) en ze zijn dit duidelijk niet gewoon. Daarenboven is het steeds het laatste lesuur van de dag. Daar ga ik wat moeten aan doen.
Ik deed ook wat bewegingstussendoortjes waaronder “op een rij staan van oud naar jong zonder te praten”. Ik weer nu eindelijk de leeftijden in mijn klas. De oudste is 14 en de jongste 8.
Dit weekend gingen we gaan eten voor Yanne haar verjaardag. Het was bijzonder gezellig en een echte verademing. Nu vrijdag vertrekken we naar monkey-bay voor 3 daagjes. Het zal zeer welkom zijn.
Verder heb ik alle inkopen en voorbereidingen gemaakt om volgende dinsdag een knutselles te geven (schudstokjes met kroonkurken) en ga ik de lln een Frans liedje aanleren. Als er iemand een Frans liedje kent dat makkelijker is dan sur le pont d’avignon kan je dat dan doorsturen per mail? La claire fontaine ken ik niet vanbuiten. Heeft iemand de tekst en noten?
Voila, dit waren zowat mijn belevenissen deze week. Oh ja, ik ben vorige week enkele dagen vrij ziek geweest maar dat is gelukkig alweer over.
Maandag 3/03
Het is 7u ’s avonds en ik ben net thuis. We gingen naar Salima met vrienden vanuit Elly haar gastgezin. Zij hebben daar een lodge en hebben het weekend met ons daar doorgebracht. Het was fan-tas-tisch. De lodge kwam uit op het meer.
De eerste dag bleven we op tot de zonsopgang. De zon zo zien oprijzen boven het water was formidabel. Het was bewolkt en de wolken namen de gekste kleuren aan. De zon komt zo snel op dat de kleuren continu veranderen. Het was bijna surrealistisch.
De volgende dag deden we een uistap naar Bird Island. We hadden een leuk eilandje verwacht waar we een wandelingetje konden maken en heel wat vogels konden bewonderen.
We kregen een aantal grote keien die op elkaar waren gestapeld met wilde vegetatie tussen. De vogels waren er wel, het waren er 3. Niettemin was het een prachtige uitstap.
We hadden wat vissers kunnen strikken om ons met hun boot tot aan het eiland te varen en zijn daar dan op de rotsen geklommen. Daar bleven we een uurtje genieten van het eindeloos uitgestrekte meer en van de prachtige vissen die door het heldere water zwommen.
Ik was enorm geraakt door wat één van de jongens tegen me zei. Toen ik uitstapte van de boot en we de vissers betaald hadden kwam één van hen naar mij en vroeg me apart te spreken. De jongen was ongeveer 16 jaar oud en noemde Peter. Hij nam mijn hand vast en zei “you are my best friend”. Ik weet niet waarom maar ik was zo ontroerd. Ik zou zoveel voor deze jongen willen doen maar kan dat niet. Je beseft pas hoe oneerlijk alles is en hoe fout de wereld in elkaar zit als dat niet gaat. Het is moeilijk uit te leggen, maar het is een raar en onaangenaam gevoel. Ik heb het goed, en hij niet, en dat klopt niet.
Ik had veel lange gesprekken met Imran, Fajage en Zahir, de drie vrienden van Elly die mee waren. Ze komen allen uit een welgesteld gezin, hebben prachtige auto’s waar wij enkel kunnen van dromen en meer buitenverblijven dan wij borden. Ze stoppen dit alles niet weg, ze rijden met hun quad op het strand en showen hun nieuwe kleren. Toch gaan zij zo goed om met de plaatselijke bevolking, dat ik er enkel jaloers kan op zijn. Ze zijn duidelijk wanneer ze niets willen geven en zorgen ervoor dat bedelaars niet blijven staan, maar maken geregeld uitzonderingen door hier en daar 100 kwacha in de handen van een kind te stoppen. Ze gooien sigaretten op de grond van hun tuin en laten de boy alles opruimen, maar geven hem en zijn hele gezin onderdak en ruim voldoende geld. Zonder hen zou deze man ook flarden kleren dragen. Wanneer je ze bezig ziet zou je denken dat ze grove en onbeschofte mannen zijn, maar ze gaan stukken beter om met de situatie dan gelijk welke westerling denk ik.
Vandaag werd ik overvallen door een heel aangenaam gevoel. Ik wandelde van Beth en Tine naar hier. Ik nam een kortere route langs de velden, waar normaal gezien nooit een westerling komt. Ik wandelde door nauwe steegjes, over bruggen en langs maïs-kraampjes (waar ik ook een gebraden maïskolf kocht). Ik liep beslister dan anders, ik wist waar ik heen ging. Mensen dachten dat ik verloren gelopen was. Ik vertelde dat ik wist wat ik deed. Ik heb me hier nog nooit zo thuis gevoeld als nu.
Aan de bottle store kwam ik oude bekenden tegen en genoot van een cola met hen. We zeverden er op los en ik verstond niet waarom ik dit niet vroeger kon doen. Ik had er wel al mee gepraat, maar niet zoals nu. Ik was altijd bezig geweest met voorzorgen te nemen. Ik zei dan dat ik mijn telefoon niet mee had en mijn nummer niet kon geven. Waarom? Was ik dan zo bang voor een telefoontje? Nu gaf ik hen mijn nummer, en ik kreeg het hunne.
Ik zorgde er steeds voor dat ik trakteerde of zelf iets had om te drinken, want ik wou hen niet in het krijt staan (plus, het is niet logisch dat zij mij trakteren, aangezien ze elke kwacha moeten wikken en wegen). Nu nam ik vriendelijk de cola aan en verzekerde dat het de volgende keer ‘ene van mij was’.
Ik voelde me als een vis in het water, geen muzungu, niet bekeken.
Ik ging voort op mijn tocht en kwam tenslotte weer.. thuis.
Het is ondertussen half 10 en ik krijg telefoon van Larson. Hij was één van de mannen waar ik aan het meer met praatte, en telefoonnummers uitwisselde. Hij flashte me en ik belde terug. Hij zei me dat hij gewoon belde om te vragen of ik veilig was toegekomen. Hoe vriendelijk kan je zijn? Iemand die je één keer hebt ontmoet speciaal opbellen om te vragen of hij veilig is thuisgeraakt. Ongelooflijk. Wij doen dat nog niet voor onze beste vrienden.
Woensdag 5/02
De lessen gingen goed deze week, maar ik heb het gigantisch druk. Ik probeer voor mijn vertrek nog een muziekkoffer te maken en te introduceren in de klassen, wat heel veel werk is.
Dit zou de inhoud zijn:
Schuddoosjes met gedroogde zaden (40)
Gebroken lampen met papier maché (10)
Kokosnoten (5)
Djembe’s (2)
Ritmestaafjes (80)
Bellenkransen (10)
Fluitjes van heel grote bladeren die je hier vind (10)
Stokjes met kroonkurken op (40)
Guillero’s (een soort geribbelde stok waar je over schraapt met een ander stokje) (4)
Blokfluit (1)
Triangels (3)
Verder ben ik bezig met het project (vandaag hebben we 6700 MKW in kas liggen!) en met allerhande dingen buiten school. Zo geef ik morgen een bbq voor de indische vrienden die ons vergezelden naar Salima en breng ik straks een bezoek aan Beth voor knutselmateriaal. Ik ga straks ook nog naar shoprite om materiaal en wat eten voor morgen, en naar de bank om geld te wisselen. Het is telkens heel laat als ik onder de wol kruip en dat merk je als je voor je 40 kinderen staat.
Vrijdag vertrekken we weer naar het meer. Deze keer gaan we naar Monkey-bay. Daar brengen we (hopelijk) een bezoek aan cape Mc clear en aan Mangrotch. Heel helder water, veel vissen en je kan er kajakken.
Vrijdag 7/03
Fantastische dag vandaag. Ik stond alleen voor de klas want Mrs Vindundu moest naar een begrafenis. Ze had me niks verteld dus ik had maar 2 lessen voorbereid voor de hele dag. Ik vulde ze aan met wat tussendoortjes, een Frans liedje en een knutselles. Ik genoot met volle teugen van een dagje alleen. Waar het nodig was spande ik de vijzen aan maar wanneer het kon liet ik de teugels wat losser en probeerde de les te vullen met humor. Ik besefte weer waarom ik voor leerkracht studeer. Het was een verademing.
Dit geldt allemaal ook voor beth, zegt beth, die momenteel niet zoveel tijd heeft om op haar/ onze blog te posten. Wordt vervolgd, beloofd!
Groetjes, Dries ( en Beth!)
Abonneren op:
Posts (Atom)
